Dichtbundels

Saya Yasmine Amores is dichter, romanschrijver en kunstschilder.
In deze bundel gedichten vertelt zij over haar jeugd, over het spelen, springen en huppelen in de weiden, over het vangen van zoetwatervisjes, maar ook de intense vriendschap met de buren en later het pijnlijke gemis van hen.
In deze bundel gedichten vertelt zij over haar jeugd, over het spelen, springen en huppelen in de weiden, over het vangen van zoetwatervisjes, maar ook de intense vriendschap met de buren en later het pijnlijke gemis van hen.
ānkhi mune dulār se bolāwe hamke Djin/ āwnā...āwnā re…/hāth milāwnā re mun// āj ham samajhli/ Djin cāhat
rahā hamme.
liefdevol riep Djin mij terug
met de ogen gesloten tot spleetjes
kom dan... kom dan lieve…
geef me je hand toch liefje
vandaag besef ik
Djin hield van mij.
'Het woord gebruik is verbluffend eenvoudig en de zinnen met hun proza karakter waaieren helder en doeltreffend door middel van enjambementen over de verzen uit: in de menigte was ik alleen - altijd alleen/ onbezonnen ik, ik rende achter de dagelijks dingen/ en verstond mijn eigen verstand niet// moe van een hele dag spelen slapen de kinderen nu --'Wim Rutgers.
Foto auteur: Massoud Memar.

'Het taalgebruik is subtieler geworden, de tegenstellingen geraffineerder:
Maar toen u mij raakte
zo licht en lief
betastte de zon mijn ogen
Het is prachtig, prachtig. Hier hebben we een echt natuurtalent. -- In deze bundel onderzoekt de auteur de beperkingen van de taal met háár taal, die op een bijna bezwerende manier uiting geeft aan haar onvrede en verzet. Een paradox die een grote beeldende kracht krijgt. Voortdurend aanwezig in de gedichten is een onderstroom van weemoed en verlangen.'
Ik raap je schaduw op
om lief te hebben,
iemand lief, lief te hebben
Hella S Haasse over haar roman Oude onbekenden: 'Zij heeft én het talent én de ambitie én de verhaalstof om een van de groten van de Surinaamse literatuur te worden!'
Foto auteur: Massoud Memar.

''Het is mooi hoe je de gedichten Echtverbintenis en Beminnen de overige poëzie laat omsluiten. Tussen beide liefdesgedichten in staan gedichten over pijn van vroeger (in relatie tot migratie), moeder, bruid-situaties en verlangen. Veel ongemak en verwarring. Dan is het mooi en begrijpelijk dat je in het eerste gedicht getuigt van het ‘anker’ in je leven. En in het laatste gedicht kom je daarop terug met ‘ankerpunten’. Bovendien laat je zien dat je wel tuimelt, maar opvang vindt in het web. Mooi gezegd. '' Dominee Simon van der Lugt''
Foto auteur: Massoud Memar

'De moeizame geboorte van een Sarnami dichteres - of niet? (...) De eerste reden was dat vanaf het begin breed onderkend werd dat hier een bijzonder talent aan het woord was, een natuurtalent, iemand die niet schreef vanuit inzichten opgedaan door een gedegen hogere opleiding, maar recht uit het hart van de Hindostaan. Bijna spelenderwijs vervlocht dit talent de Hindostaanse cultuur in gedichten rijk aan metaforen:
dur men hamār pāche ujālā bhāgal
ek ghonghā ke pithi par
ver achter mij vluchtte al het licht
op de rug van een slak
op de rug van een slak
En tegelijkertijd met een directe evocerende kracht in de manier waarop zij situaties neerzette:
bahat āwe udāsi har rastā se
ankhiyan khirkiyā tāke
jaun khatkhatā hai hawā men
de leegte stroomt van alle kanten toe
en de ogen kijken naar het venster
dat kleppert in de wind
De tweede reden was dat het een auteur in Suriname zélf was die meehielp het Sarnami reliëf te geven.'